ਦਰਬਾਰ ਸਾਹਬਿ ਦੇ ਰਬਾਬੀ ਆਪਣੇ ਵੰਸ਼ ਨੂੰ ਭਾਈ ਮਰਦਾਨੇ ਨਾਲ ਜੋੜਦੇ ਹਨ, ਜੋ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਦੇ ਸਾਥੀ ਸਨ।

ਇਸ ਵੰਸ਼ ਜੋੜ ਸਦਕਾ, ਰਬਾਬੀਆਂ ਦੀਆਂ ਪੀੜ੍ਹੀਆਂ ਸਿਖਾਂ ਲਈ ਬਹੁਤ ਸਤਕਿਾਰਤ ਸਨ ਅਤੇ ਕੀਰਤਨ ਕਰਕੇ ਸੇਵਾ ਕਰਦੀਆਂ ਰਹੀਆਂ। ਰਬਾਬੀਆਂ ਨੂੰ ਪੰਜਾਬ ਵਿਚ ਭਾਈਚਾਰੇ ਦੇ ਸਤਕਿਾਰਤ ਥੰਮ੍ਹਾਂ ਵਜੋਂ ਦੇਖਆਿ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਅਤੇ ਇਹਨਾਂ ਦੁਆਰਾ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਦੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਪਹਲਿਾਂ ਦੀਆਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਕੀਰਤਨ ਪਰੰਪਰਾਵਾਂ ਨੂੰ ਬਰਕਰਾਰ ਰੱਖਆਿ ਗਆਿ ਸੀ।

ਬ੍ਰਟਿਸਿ਼ ਰਾਜ ਦੇ ਸਮੇਂ ਦੌਰਾਨ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਤਣਾਅ, ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਵੰਡ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣਆਿ, ਜਸਿ ਦੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਰਬਾਬੀਆਂ ਨੂੰ ਨਵੇਂ ਬਣੇ ਦੇਸ਼ ਪਾਕਸਿਤਾਨ ਵਿੱਚ ਮਜ਼ਬੂਰ ਪਰਵਾਸ ਕਰਨਾ ਪਆਿ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਨਵੀਂ ਹਕੀਕਤ ਵਿਚ ਕੋਈ ਸਰਪ੍ਰਸਤੀ ਮੌਜੂਦ ਨਾ ਹੋਣ ਕਾਰਨ, ਮਾਮੂਲੀ ਨੌਕਰੀਆਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਆਮਦਨ ਦਾ ਮੁੱਖ ਸਰੋਤ ਬਣ ਗਈਆਂ – ਇਸ ਕਾਰਨ ਕਈ ਰਬਾਬੀਆਂ ਲਈ ਕੀਰਤਨ ਦੀ ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ ਚੱਲਦੀ ਆ ਰਹੀ ਪਰੰਪਰਾ ਖਤਮ ਹੋ ਗਈ।

ਹਾਲਾਂਕਿ ਥੋੜ੍ਹੇ ਜਹਿੇ ਲੋਕ ਕਲਾ ਨੂੰ ਸੁਰੱਖਅਿਤ ਰੱਖਣ ਦੇ ਯੋਗ ਰਹੇ। ਅੱਜ ਵੀ, ਕੁਝ ਰਬਾਬੀ ਪਰਵਿਾਰ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਅਤੇ ਪਰਮਾਤਮਾ ਪ੍ਰਤੀ ਸਮਰਪਤਿ ਰਹਿ ਕੇ, ਅਟੁੱਟ ਵਸਿ਼ਵਾਸ ਅਤੇ ਉੱਚੀ ਭਾਵਨਾ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਪੁਰਖਆਿਂ ਦੀਆਂ ਪਰੰਪਰਾਵਾਂ ਨੂੰ ਜਾਰੀ ਰੱਖਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਵਿੱਤੀ ਅਤੇ ਨਿੱਜੀ ਚੁਣੌਤੀਆਂ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਵੀ ਪਰਮਾਤਮਾ ਲਈ ਆਪਣੇ ਪਆਿਰ ਅਤੇ ਸ਼ਰਧਾ ਨੂੰ ਤਰਜੀਹ ਦਿੰਦੇ ਹਨ।

ਜਵਿੇਂ ਕ ਦਰਸਾਇਆ ਗਆਿ ਹੈ, ਰਬਾਬੀਆਂ ਦੀਆਂ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਦਰਬਾਰ ਸਾਹਬਿ ਦੀਆਂ ਕੰਧਾਂ ਅਤੇ ਸਿੱਖਾਂ ਦੇ ਇਤਹਿਾਸ ਦੇ ਅੰਦਰ ਉੱਚੀ ਭਾਵਨਾ ਅਤੇ ਸ਼ੁੱਧ ਸ਼ਰਧਾ ਨਾਲ ਗੂੰਜਦੀਆਂ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਹਨ।